Fiat Cinquecento (cinquecento po włosku: "pięćset") – miejski samochód osobowy produkowany w polskiej fabryce Fiataw Tychach od czerwca 1991 do września 1998 roku. Był to pierwszy samochód osobowy Fiata, którego produkcja odbywała się wyłącznie w polskiej fabryce w Tychach. Został wprowadzony na rynek jako następca modelu 126. Nadwozie zaprojektowane zostało w Centro Stile Fiat, kierownikiem projektu był Ermanno Cressoni[1]. Produkcja montażowa Fiata Cinquecento została zakończona w 1998 roku, a jego następcą został model Seicento. Nazwą nawiązywał do modelu 500 z lat 50. XX wieku[2].
Cinquecento dostępny był wyłącznie jako 3-drzwiowy hatchback o kanciastym dwubryłowym nadwoziu[3]. Współczynnik oporu aerodynamicznego nadwozia wynosił 0,33. W porównaniu z wcześniejszymi modelami Fiata z tego segmentu, pojazd wyposażono w kilka nowszych rozwiązań: niezależne przednie zawieszenie z kolumnami McPhersona i tylne zawieszenie z wahaczami ze sprężynami śrubowymi podobne do zastosowanego w Fiacie Tipo, hamulce tarczowe na osi przedniej, wzmocnione słupki boczne nadwozia oraz strefy zgniotu i ocynkowane nadwozie. Kierowanie pojazdem odbywało się poprzez zębatkowy układ kierowniczy, mimo to niedostępne było nawet w wyposażeniu dodatkowym wspomaganie kierownicy. Samochód mógł zostać opcjonalnie doposażony w m.in: centralny zamek, immobilizer, autoalarm, elektrycznie sterowane szyby, szyberdach (lub nawet zdejmowany brezentowy dach w wersji Soleil) oraz układ klimatyzacji
Geneza
W latach 80. XX wieku najmniejszym samochodem w ofercie koncernu FIAT był model 126, którego produkcja rozpoczęła się w 1972 roku, a koncepcja pojazdu sięgała lat 50. i wywodziła się z modelu 500. Konstrukcja Fiata 126 odbiegała pod względem zastosowanych rozwiązań od ówczesnych standardów, z tego powodu rozpoczęto prace nad jego następcą o oznaczeniu X1/79[5]. Nowe auto zasadniczo różniło się od poprzednika. Miało nowoczesne 3-drzwiowe nadwozie typuhatchback oraz umieszczony z przodu silnik chłodzony cieczą. W 1985 roku opracowano prototypy nazwane Topolino, które zbliżone były do modelu seryjnego[6]. W Polsce już w drugiej połowie lat 70. rozpoczęto negocjacje z Fiatem, które dotyczyły zakupu licencji nowego modelu, mającego stopniowo zastępować starzejącego się "Malucha". Umowa została podpisana 18 czerwca 1979 roku[6] i przewidywała rozpoczęcie montażu, a później produkcji Fiata Panda w FSM. Z powodu niestabilnej sytuacji politycznej i ekonomicznej w Polsce na początku lat 80. umowa ta została zawieszona na 3 lata. Po tym okresie powrócono do rozmów z Fiatem i rozpoczęto prace nad Beskidem 106, który zostałby wprowadzony do produkcji w przypadku niepowodzenia rozmów z włoskim koncernem. Ostatecznie umowę przewidującą rozpoczęcie produkcji nowego modelu X1/79 w FSM zawarto 9 września 1987 roku[6]. Według planów strony polskiej oprócz Cinquecento produkowany miał być również polski samochód o konstrukcji pochodnej od włoskiego auta[6]. W 1988 roku wykonano makietę Beskida 1760 o długości 3,48 m. W grudniu 1988 roku[7] za sprawą ministra przemysłu Mieczysława Wilczka, pojawił się pomysł połączenia FSM i FSO oraz produkcji tego modelu w obydwu zakładach. Zbudowano wówczas kolejne makiety pochodnych aut zunifikowanych z konstrukcją Cinquecento – 3-drzwiowego hatchbacka o oznaczeniu Beskid 1702 i 5-drzwiowego Beskida 1703, który miał być produkowany w FSO. W późniejszym czasie zbudowano jeżdżący prototyp modelu 1703 jednak z nadwoziem 4-drzwiowym[6].
Historia
.jpg)
.jpg)
Fiat Cinquecento początkowo produkowany był przez Fabrykę Samochodów Małolitrażowych w Tychach na licencji włoskiego Fiata[8]. Po raz pierwszy został zaprezentowany 9 grudnia 1991 roku w Rzymie, natomiast premiera w Polsce odbyła się tydzień później w Warszawie w hotelu Victoria[8][9]. Produkcję rozpoczęto jednak już w czerwcu 1991 roku[3][9]. Cinquecento było w założeniach następcą Fiata 126p. Jego wejście na rynek spowodowało jednak jedynie zaprzestanie produkcji Fiata 126 Bis, zaprzestanie produkcji Fiata 126p w Tychach i pozostawienie jej wyłącznie w Bielsku-Białej. Oba modele produkowane były jednocześnie[10]. Musiało to spowodować ograniczenie poziomu produkcji tego ostatniego modelu do 60-70 tys. sztuk rocznie, gdyż taka była maksymalna zdolność produkcyjna zakładu w Bielsku-Białej.
28 maja 1992 roku nastąpiło zawarcie umowy pomiędzy Skarbem Państwa RP, Fabryką Samochodów Małolitrażowych S.A. (FSM) i Fiatem Auto S.p.A o zawiązaniu trzech włosko-polskich spółek akcyjnych, w tym Fiat Auto Poland[11]. Od tego momentu, nazwa została modelu została zmieniona z FSM Cinquecento na Fiat Cinquecento[8]. Model ten (w Polsce początkowo pod marką FSM), swoją nazwę zawdzięczał modelowi Fiat 500 z roku 1957[2].
Od kwietnia 1993 roku samochód mógł zostać doposażony w układ klimatyzacji (tylko silnik 900), do listy wyposażenia dodatkowego wprowadzono także dzieloną kanapę tylną, elektrycznie sterowane szyby oraz centralny zamek[9]. W maju tego samego roku nieznacznie zmniejszono objętość skokową silnika 900 (z 903 do 899 cm³)[9]. W grudniu 1993 roku przeprowadzono drobny facelifting, zmiany objęły głównie wnętrze samochodu, najbardziej widoczna było odświeżenie wyglądu zestawu wskaźników[9]. W 1993 roku model Cinquecento zajął drugie miejsce w konkursie European Car of the Year 1993[12]. Do końca 1993 roku Cinquecento było sprzedawane w Polsce pod marką FSM. W październiku 1994 roku wprowadzono do oferty wersję Sporting 1100[9].
W lutym 1995 roku fabrykę opuścił Cinquecento z numerem 500 000. 1 lipca 1995 roku ze względu na niespełnianie już normy emisji spalin zaprzestano produkcji odmian bez katalizatora spalin[9]. Latem tego samego roku przeprowadzono delikatny facelifting[5]. Od tamtej pory dostępnych było pięć wersji wyposażenia: ED, S, Suite, SX oraz Sporting[5]. Wariant SX cechował się m.in. zderzakami lakierowanymi pod kolor nadwozia, elektrycznie sterowanymi szybami w drzwiach przednich, centralnym zamkiem i szyberdachem[13].
Dla rocznika 1996 wprowadzono jako wyposażenie opcjonalne pirotechniczne napinacze pasów bezpieczeństwa oraz poduszkę powietrzną dla kierowcy[9]. W maju tego samego roku wprowadzono zubożoną wersję Young oraz wariant Soleil z elektrycznie odsuwanym brezentowym dachem[5][9]. We wrześniu wprowadzono w miejsce Cinquecento 899 S model 899 Happy. W styczniu 1997 roku wycofano z produkcji wersję 700 ED[5]. W połowie lipca 1997 roku fabrykę opuścił milionowy egzemplarz Cinquecento[14]. W maju 1997 podczas targów motoryzacyjnych Barcelona Show zaprezentowano wersję Cinquecento Van przeznaczoną na rynek polski i hiszpański[5]. W marcu 1998 roku zaprzestano produkcji wersji 900 i 1100, do września tego samego roku produkowano jedynie odmianę 700 na rynek krajowy, wtedy też zakończono produkcję modelu Cinquecento[9]. Do tego czasu powstało 1 102 684 egzemplarzy modelu Cinquecento[11].
Trzykrotnie przeprowadzono akcje serwisowe: w listopadzie 1997 roku – dotyczyła możliwej awarii układu wspomagania hamulców, w lutym 1998 roku – wada kolumny kierowniczej oraz już po zakończeniu produkcji, w październiku 1999 roku – korodujący zbiornik paliwa[15][16].
Wersje silnikowe
Fiat Cinquecento w przeciwieństwie do modelu 126 był pojazdem przednionapędowym. Silnik montowany był nad osią przednią wzdłużnie (704) lub poprzecznie (większe jednostki). Sprawiało to, że Cinquecento był jednym z niewielu pojazdów dostępnych jednocześnie w dwóch różnych konfiguracjach montażu silnika względem osi pojazdu[4][17]. Do napędu używano wyłącznie silników benzynowych[9].
704
Najmniejsza jednostka napędowa, montowana z przeznaczeniem na rynek polski, to silnik R2 170A.000 OHV o pojemności 704 cm³ przejęty z samochodu Fiat 126 BIS[9][15]. Charakteryzował się on kadłubem i głowicą wykonaną ze stopów aluminium i żeliwnym wałem korbowym z przeciwciężarami podpartym na dwóch łożyskach głównych[18][19]. Rozrząd obsługiwany był poprzez łańcuch[19]. Generował on moc maksymalną 31 KM lub 30 KM (wersja z katalizatorem). By motor mógł napędzać przednionapędowe Cinquecento, poddano go kilku modyfikacjom, najistotniejszą było odwrócenie kierunku obrotu wału korbowego wokół własnej osi[4][17]. Został on umieszczony poziomo w pozycji leżącej. Jednostkę tę łączono wyłącznie z 4-biegową skrzynią biegów. Prędkość maksymalna wynosiła około 127 km/h, średnie zużycie paliwa na 100 km natomiast około 6 l[20]. Za zasilanie silnika w paliwo odpowiadał mechaniczny gaźnik FOS lub Weber (wersja 31 KM) lub elektroniczny gaźnik Aisan (30 KM)[20]. Słabsza wersja wyposażona była także w katalizator spalin, oferowana zaś była od października 1992 roku[9]. Oznaczenie ED stosowane przy tym silniku było skrótem od Economy Drive[5]. Silnik jak i skrzynia biegów produkowane były w fabryce w Bielsku-Białej[5].
903/899
.jpg)
Mocniejszą alternatywą była jednostka R4 170A1.000 OHV o pojemności 903 cm³ i mocy maksymalnej 39-41 KM[21]. Silnik zasilany mógł być poprzez gaźnik Weber (tylko rynek krajowy, od października 1991[9]) bądź jednopunktowy wtrysk paliwa, było to bazowe źródło napędu dla samochodu na większości rynków zbytu. Wersja z wtryskiem wyposażona była także w katalizator spalin[9].
W celu lepszego dopasowania do taryf ubezpieczeniowych i podatkowych w maju 1993 roku zaczęto montować silnik o pojemności 899 cm³[2][21]. Zmniejszenie objętości skokowej uzyskano poprzez nieznaczne skrócenie skoku tłoka (z 67 do 66,7 mm)[9]. Oprócz tego zastosowano wał korbowy o nieznacznie mniejszym promieniu wykorbienia, reszta podzespołów pozostała ta sama[21]. Początkowo silniki te pochodziły z włoskich i jugosłowiańskich fabryk, od 1995 roku produkowane były w Polsce[20].
Silniki 900 były jednostkami typu R4 o rozrządzie OHV napędzanym poprzez łańcuch[21]. Umieszczane były w pozycji pionowej nad przednią osią, poprzecznie do głównej osi pojazdu. Motor charakteryzował się żeliwnym kadłubem oraz głowicą wykonaną ze stopów aluminium[21]. Układ rozrządu wyposażony był w popychacze hydrauliczne samoczynnie kasujące luzy zaworów, regulacja odbywała się automatycznie podczas pracy silnika[21]. Silnik był starszą konstrukcją, charakteryzował się żeliwnym wałem korbowym podpartym na trzech łożyskach głównych, cechowała go duża niezawodność i zwarta budowa[21][22].
1.1 FIRE (Sporting)
W październiku 1994 roku wprowadzono wersję Cinquecento Sporting wyposażoną w silnik R4 1108 cm³ SOHC FIRE o mocy maksymalnej 54 KM (40 kW) przy 5500 obr./min. pochodzący z Fiata Punto 55 zblokowany ze skrzynią biegów o krótkich przełożeniach[23]. Oprócz tego pojazd wyróżniał się obniżonym o 20 mm i utwardzonym zawieszeniem, stabilizatorem poprzecznym w zawieszeniu przednim, 13-calowymi felgami ze stopów lekkich z szerszym ogumieniem oraz lakierowanymi pod kolor nadwozia zderzakami i lusterkami bocznymi[20]. Wewnątrz zastosowano sportowe fotele, czerwone pasy bezpieczeństwa i skórzane koło kierownicy oraz mieszek lewarka skrzyni biegów[23]. Oprócz tego do tablicy zegarów dodano obrotomierz. Pojazd dostępny był w pięciu kolorach nadwozia: czerwonym, żółtym, niebieskim, czarnym i srebrnym[23].
Silnik montowany był poprzecznie do osi głównej pojazdu nad osią przednią. Zastosowano w nim żeliwny kadłub oraz głowicę odlewaną ze stopów aluminium[24]. Rozrząd napędzany był za pośrednictwem paska zębatego i jednego wałka znajdującego się w głowicy (OHC). Żeliwny wał korbowy podparty został w pięciu łożyskach głównych[24].
Elettra
W latach 1992 - 1996 FIAT produkował odmianę modelu Cinquecento z silnikiem elektrycznym o nazwie Elettra. Samochód wyposażony był w silnik elektryczny prądu stałego o mocy do 9,2 kW/12,5 KM przy 2500 obr/min, moment obrotowy wynosił 35 Nm. Pojazd dostępny był w dwóch wariantach, z bateriami ołowianymi lub niklowo-kadmowymi[25]. Wersja z bateriami ołowiano-żelowymi miała masę własną 1110 kg i zasięg w mieście do 70 km, poza miastem do 100 km przy prędkości średniej 50 km/h, żywotność baterii wynosiła 600 cykli ładowania[25]. Drugi wariant zapewniał 3-krotnie większą trwałość, masa własna pojazdu wynosiła 1020 kg, a zasięg wzrastał do 100 km w mieście i 150 km poza nim[25]. Cinquecento Elettra wykorzystywał dwa zestawy akumulatorów, jeden pod maską silnika, drugi pod tylną kanapą - w miejscu zbiornika paliwa[25]. Pojazdem mogły podróżować dwie osoby[26]. Powstało ponad 100 egzemplarzy elektrycznej wersji Cinquecento[25].
Abarth
Wersja Abarth bazowała na modelu Cinquecento Sporting. Do napędu użyto tego samego silnika, zmiany objęły wyłącznie wygląd pojazdu. Zastosowano zderzaki przednie i tylne z dokładkami, boczne progi, tylny spoiler z wbudowanym trzecim światłem stop oraz przednie światła przeciwmgłowe[27]. W standardowym wyposażeniu znajdowały się: zestaw audio, immobiliser, centralny zamek, elektrycznie sterowane szyby, 5-ramienne felgi Speedline o średnicy 13 cali ze stopów lekkich oraz wnętrze o sportowym wystroju[27]. Za dopłatą samochód można było doposażyć w poduszkę powietrzną kierowcy, napinacze pasów bezpieczeństwa oraz szklany dach[27]. Prędkość maksymalna wynosiła 150 km/h, tak jak w przypadku wersji Sporting[27]. Cena na rynku brytyjskim na początku roku 1997 wynosiła około 7000 funtów szterlingów[27].
Giannini
Włoska firma Giannini Automobili oferowała pakiet podnoszący osiągi oraz zmieniający wygląd modelu Cinquecento. Nosił on nazwę Cinquecento Corsa[28].
Dane techniczne
Silniki
- L2 o poj. 704 cm³ , 23 kW/31 KM przy 5000 obr/min, 52 Nm przy 3000 obr/min, z gaźnikami FOS lub Weber
- L2 o poj. 704 cm³ young, 22 kW/30 KM przy 5000 obr/min, 47 Nm przy 2750 obr/min, z elektrycznym gaźnikiem Aisan i katalizatorem (zubożona wersja, na rynku od 1996 roku, na rynki zachodnie Young był eksportowany z silnikiem 899 cm³)
- R4 o poj. 903 cm³, 30 kW/41 KM przy 5500 obr/min, 65 Nm przy 3000 obr/min, gaźnik Weber (do 1994)
- R4 o poj. 903 cm³ , 29 kW/40 KM przy 5500 obr/min, 65 Nm przy 3000 obr/min, wtrysk jednopunktowy
- R4 o poj. 899 cm³, 30 kW/41 KM przy 5500 obr/min, 65 Nm przy 3000 obr/min, gaźnik Weber (do 1995)
- R4 o poj. 899 cm³ , 29 kW/40 KM przy 5500 obr/min, 65 Nm przy 3000 obr/min, wtrysk jednopunktowy
- R4 o poj. 1108 cm³, 40 kW/55 KM przy 5500 obr/min, 86 Nm przy 3250 obr/min, wtrysk jednopunktowy (od 1994 roku, jedynie w wersji Sporting produkowanej tylko w pięciu kolorach: żółtym, czerwonym, srebrnym, niebieskim i czarnym)
- Dane techniczne
| Wersja | Silnik:[29] | Układ zasilania:[30] | Średnica × skok tłoka:[30] | Stopień sprężania:[29] | Moc maksymalna: | Maks. moment obrotowy | 0–100 km/h: | V-max: | Zużycie paliwa na 100 km[a]: |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Silniki benzynowe: | |||||||||
| 700[31] | R2 170A.000 0,7 l (704 cm³), 2 zawory na cylinder, OHV | gaźnik FOS 30S2HX lub Weber 30 DGF 7/750 | 80 × 70 mm | 9:1 | 31 KM (23 kW) przy 5000 obr/min | 52 N•m przy 3000 obr/min | 28 s | 127 km/h | 4,3 l/-/6,1 l |
| 700 ED[32] | R2 170A.046 0,7 l (704 cm³), 2 zawory na cylinder, OHV | gaźnik Aisan | 80 × 70 mm | 8,85:1[19] | 30 KM (22 kW) przy 5000 obr/min | 47 N•m przy 2750 obr/min | 30 s | 126 km/h | 4,6 l/-/6,5 l |
| 900[33] | R4 170A1.000 0,9 l (903 cm³), 2 zawory na cylinder, OHV | gaźnik Weber 32 TLF 32/250 | 65 × 68 mm | 9:1 | 41 KM (30 kW) przy 5500 obr/min | 65 N•m przy 3000 obr/min | 18 s | 140 km/h | 4,8 l/6,4 l/6,6 l |
| 900 i.e.[34] | R4 170A1.046 0,9 l (903 cm³), 2 zawory na cylinder, OHV | wtrysk jednopunktowyMarelli-Weber IAW 06F | 65 × 68 mm | 8,8:1 | 39 KM (29 kW) przy 5500 obr/min | 65 N•m przy 3000 obr/min | 18 s | 140 km/h | 4,7 l/6,3 l/6,7 l |
| 900[3] | R4 1170A1.000 0,9 l (899 cm³), 2 zawory na cylinder, OHV | gaźnik Weber 32 TLF 32/250 | 65 × 67,7 mm | 9:1 | 39 KM (29 kW) przy 5500 obr/min | 65 N•m przy 3000 obr/min | 18 s | 140 km/h | 4,8 l/6,4 l/6,6 l |
| 900 i.e.[35] | R4 1170A1.046 0,9 l (899 cm³), 2 zawory na cylinder, OHV | wtrysk jednopunktowy Marelli-Weber IAW 06F | 65 × 67,7 mm | 8,8:1 | 39 KM (29 kW) przy 5500 obr/min | 65 N•m przy 3000 obr/min | 18 s | 140 km/h | 4,7 l/6,3 l/6,7 l |
| 1.1 Sporting[36] | R4 176B2.000 1,1 l (1108 cm³), 2 zawory na cylinder, SOHC | wtrysk jednopunktowy Marelli-Weber 30 MM 20 | 70 × 72 mm | 9,6:1 | 55 KM (40,5 kW) przy 5500 obr/min | 86 N•m przy 3250 obr/min | 13,8 s | 150 km/h | 4,7 l/6,3 l/7,5 l |
- Paliwo: benzyna bezołowiowa LO min. 95 (wtrysk) lub etylina 94 (gaźnik)
- Filtr powietrza: suchy z wkładem wymiennym papierowym
- Pompa paliwowa: z napędem mechanicznym, membranowa
- Układ chłodzenia zamknięty, płyn chłodniczy
- Zapłon elektroniczny
- Kolejność zapłonu:
- Silnik 700: 1-2
- Silnik 900/1100: 1-3-4-2
Układ przeniesienia napędu
- Sprzęgło: suche, jednotarczowe, sterowane mechanicznie linką
- Przełożenie przekładni głównej:
- Silnik 700: 9/39
- Silnik 900: 14/57
- Silnik 1100: 15/58
- Przełożenia skrzyni biegów:
- 4-biegowa silnik 700: I - 3,25, II - 2,05, III - 1,312, IV - 0,872, R - 4,024
- 4-biegowa silnik 900: I - 3,909, II - 2,056, III - 1,344, IV - 0,978, R - 3,727
- 5-biegowa silnik 900: I - 3,25, II - 2,05, III - 1,312, IV - 0,872, V - 0,837 (0,78 od sierpnia 1994) R - 3,727
- 5-biegowa silnik 1100: I - 3,909, II - 2,157, III - 1,480, IV - 1,121, V - 0,829 R - 3,818
- Oś napędzana: przednia, dwie półosie z przegubami homokinetycznymi
Układ zawieszenia i hamulcowy
- Zawieszenie przód: wahacze, zwrotnice, kolumny McPhersona ze sprężynami śrubowymi, w pełni niezależne
- Zawieszenie tył: wahacze skośne, sprężyny śrubowe i amortyzatory hydrauliczne, w pełni niezależne
- Opony:
- Silnik 700: 135/70 R13 lub 145/70 R13
- Silnik 900: 145/70 R13 lub 155/65 R13
- Silnik 1100: 155/65 R13 lub 165/55 R13
- Układ hamulcowy: dwuobwodowy, układ główny sterowany hydraulicznie, ze wspomaganiem podciśnieniowym
- Hamulce przód: tarczowe, średnica tarcz 240 mm, zaciski pływające z jednym tłokiem
- Hamulce tył: bębnowe, samoczynna regulacja luzu szczęk, korektor siły hamowania
- Hamulec pomocniczy: sterowany mechanicznie działający na koła osi tylnej
- Układ kierowniczy: przekładnia zębatkowa z zębnikiem i listwą zębatą, drążki kierownicze, zwrotnica, kolumna kierownicy dzielona dwuczęściowa
Pozostałe
- Prześwit 120 mm (700/900)
- Rozstaw kół przód: 1264 mm
- Rozstaw kół tył: 1257 mm
- Pojemność układu chłodzenia: 4 - 4,8 l
- Pojemność układu smarowania: 2,25 - 3,75 l
- Minimalny promień skrętu: 4,5 m
- Napięcie instalacji elektrycznej: 12 V
- Maksymalna masa holowanej przyczepy:
- Bez hamulców: 350 kg
- Z hamulcami: 400 kg
- Maksymalne obciążenie bagażnika dachowego: 50 kg
Kolory nadwozia
Pojazd dostępny był w dziesięciu wersjach kolorystycznych nadwozia, cztery z nich to lakiery metalizowane[3].
| Kolor: | Kod[3] |
|---|---|
| Zielony | 361 |
| Turkusowy | 346 |
| Szary jasny | 620 |
| Biały | 210 |
| Czarny | 601 |
| Czerwony racing | 3113 |
| Błękit biarritz | 447 |
| Bordowy metallic | 183 |
| Zielny surf metallic | 305 |
| Błękit storm metallic | 433 |
Prototypy
Z myślą o wystawie w London Design Museum w 1993 roku Fiat przedstawił ośmiu włoskim firmom zajmującym się projektowaniem nadwozi propozycję przedstawienia własnej interpretacji modelu Cinquecento[5]. Firma Zagato stworzyła transporter rowerowy, prawa strona pojazdu została przystosowana do przewożenia roweru[5]. Koncept autorstwa I.DE.A cechował się ergonomicznym wnętrzem z miejscem dla trzech pasażerów[5]. Bertone przedstawił prototyp RUSH z otwartym nadwoziem,Boneschi małą taksówkę, Pininfarina pick-upa, Coggiola małe coupé (Fionda), ITCA mały kabriolet[5]. Ostatecznie na wystawę trafiły trzy pojazdy, Bertone, I.DE.A i Zagato[5].
Cinquecento Fionda
W 1992 roku, tuż po uruchomieniu seryjnej produkcji Cinquecento, na targach samochodowych w Turynie przedstawiono kilka prototypów opartych na nowym pojeździe Fiata. Cinquecento Fionda mechanicznie oparty był w całości na Cinquecento, dzielił z nim także całą płytę podłogową. Nowością było futurystyczne nadwozie zaprojektowane przez Sergio Coggiolę. Projekt nigdy nie został wdrożony[38].
Cinquecento RUSH
Kolejnym konceptem zaprezentowanym podczas salonu samochodowego w Turynie był oparty na płycie podłogowej i mechanizmach znanych z seryjnego Cinquecento pojazd Cinquecento RUSH. Samochód cechował się otwartym nadwoziem wzorowanym na pojazdach typu buggy zaprojektowanym przez stylistówBertone. Wewnątrz podróżować mogły dwie osoby. Pojazd nie trafił do produkcji seryjnej[39].
Italdesign Lucciola
Osobny artykuł:
W 1993 roku przedstawiono pojazd oparty na płycie podłogowej i mechanizmach z Fiata Cinquecento z nadwoziem zaprojektowanym przez studio Italdesign, nosił on nazwę Lucciola. Charakteryzował się mocno zaokrąglonym nadwoziem typu hatchback z rozsuwanym dachem. Lucciola była pojazdem hybrydowym, wysokoprężny silnik R2 konstrukcji Lombardini o pojemności skokowej 0,5 l i mocy maksymalnej 7,5 KM (5,5 kW) wspomagany był przez dwa silniki elektryczne umieszczone przy tylnych kołach o mocy 9,5 KM (7 kW każdy). Samochód był w stanie rozpędzić się do około 100 km/h, zasięg przy użyciu wyłącznie napędu elektrycznego wynosił 50 km. Fiat nie podjął się produkcji seryjnej modelu, kilka lat po zaprezentowaniu został on jednak zakupiony przez firmę Daewoo i posłużył przy projektowaniu Matiza[40].
Testy drogowe i odbiór
Samochód chwalono za niskie koszty zakupu i eksploatacji, pozytywnie oceniono także trwałość konstrukcji[41]. Do minusów zaliczono słabe osiągi w przypadku silnika 704 i ubogie wyposażenie w przypadku podstawowych wersji[41]. Dużą awaryjnością w porównaniu z mechanicznym odpowiednikiem cechował się elektroniczny gaźnik Aisan[20].
Zmierzona niezależnie prędkość maksymalna dla wersji 700 wynosiła 126 km/h, dla 900 – 138 km/h, 900 i.e. zaś 143 km/h[3]. Prędkościomierz nieznacznie zawyżał faktyczną prędkość pojazdu[3]. W teście przeprowadzonym przez redakcję czasopisma „auto motor i sport” na dystansie 50 000 km osiągnięto średnie zużycie paliwa na poziomie 6,52 l / 100 km; próbie poddano wersję 899[42]. Wersja Sporting Abarth osiągnęła w teście drogowym przeprowadzonym przez redakcję czasopisma AutoItalia Magazine prędkość prawie 170 km/h[27].
Model kilkukrotnie uwzględniany był w raporcie bezawaryjności TÜV. W 2004 roku zajął: 35. miejsce na 67 możliwych (10- i 11-letnie), 51. na 70 (8- i 9-letnie) oraz 80. na 85 (6- i 7-letnie)[43]. W 2005 uplasował się na pozycjach: 33. na 59 możliwych (10- i 11-letnie), 53. na 70 (8- i 9-letnie) oraz 83. na 87 (6- i 7-letnie)[43]. W 2006 były to miejsca 42. na 59 (10- i 11-letnie), 70. na 78 (8- i 9-letnie), rok później 39. na 57 (10- i 11-letnie) oraz 71. na 82 (8- i 9-letnie). Ostatni raport z udziałem Cinquecento ukazał się w 2008 roku, pojazd zajął 51. miejsce na 82 możliwe (10- i 11-letnie)[43].
Fiat Cinquecento w sporcie
W roku 1993 Abarth rozpoczął coroczną serię wyścigów dedykowanych modelowi Fiat Cinquecento, nosiła ona nazwę Fiat Cinquecento Trophy[44]. W 1993 roku na Rajdzie Monte Carlo Fiat przedstawił wersję Cinquecento Trofeo[5]. Konstrukcyjnie pojazd opierał się na standardowym Cinquecento 900, zmiany objęły m.in: układ zawieszenia, wewnątrz zamontowano klatkę bezpieczeństwa, a z przodu zamontowano dodatkowe światła[5]. Pierwsze wersje pojazdu przygotowane przez Fiat Auto Corseosiągały moc maksymalną około 66 KM (49 kW). W następnych latach zespół opracowywał wzmocnioną wersję Cinquecento Sporting, którą wystartował w Rajdowych Mistrzostwach Europy 1996. Samochód osiągał moc około 90 KM (66 kW), zastosowano w nim hamulce z Fiata Uno Turbo[5]. W styczniu 1997 roku 14 pojazdów Grupy A wzięło udział w Rajdzie Monte Carlo[5]. Z silnika 1100 możliwe było uzyskanie ponad 160 KM (118 kW) przy 9500 obr./min[5].
Zakończenie produkcji i dalsze losy
Produkcję Cinquecento zakończono w 1998 roku (wersja Sporting i 900 w marcu, 700 we wrześniu), łącznie wyprodukowano 1 102 684 egzemplarze[11] (według innych źródeł 1 107 405 sztuk[45]), z czego ponad 863 tysiące wyeksportowano[46]. W tym samym roku wprowadzono do produkcji następcę, model Seicento[15]. Przez kilka miesięcy oba pojazdy produkowane były jednocześnie[46].
Po ponad 10 latach od zakończenia produkcji Fiat Cinquecento był jednym z najchętniej kupowanych samochodów używanych na polskim rynku[47].
Uwagi
- ↑ Według normy ECE (90 km/h / 120 km/h / miasto), brak danych producenta dla wersji 700 i prędkości 120 km/
Fiat Palio – model samochodu osobowego z segmentu B marki FIAT produkowany od 1996 roku. Został produkowany w ramach Projektu 178 przez Fiat Automóveisgłównie w Brazylii, ale także w Argentynie, Egipcie, Indiach, Turcji, RPA, Maroko, Wenezueli, Polsce, Chinach oraz w Korei Północnej pod nazwą Pyeonghwa Hwiparam. Projekt 178 polega na produkowaniu prawie identycznych modeli aut w innych wersjach nadwoziowych z innymi nazwami. Tymi autami są: Fiat Palio, Fiat Strada, Fiat Siena, Fiat Albea/Petra. W Polsce najbardziej znany i rozpowszechniony w wersji kombi jest Fiat o nazwie Fiat Palio Weekend.[1] Dopisek Weekendanalogicznie jak w przypadku Fiata Marei oznacza wersję nadwoziową – kombi. Obecnie produkowane są modele trzeciej i czwartej generacji. Te pierwsze dostępne są na rynku jako tańsza alternatywa.
Spis treści
[ukryj]Fiat Palio I
| Fiat Palio I | |
 | |
| Inne nazwy | Pyonghwa Hwiparam |
| Producent | Fiat Automóveis Fiat |
| Okres produkcji | 1996-2001 |
| Miejsce produkcji | Betim  BrazyliaAgra  IndieSzanghaj  ChinyBursa  TurcjaBielsko-Biała  Polska |
| Poprzednik | Fiat Uno (hatchback) Fiat Elba (kombi) |
| Następca | Fiat Palio II |
| Dane techniczne | |
| Typy nadwozia | 3 i 5-drzwiowy hatchback 5-drzwiowe kombi |
| Silniki | 1.2 75KM, 1.4 70KM, 1.6 16V 101KM, |
| Rodzaj napędu | przedni |
| Długość | hatchback: 3735 mm, kombi: 4130 mm |
| Szerokość | hatchback: 1626 mm, kombi: 1626 mm |
| Wysokość | hatchback: 1446 mm, kombi: 1475 mm (1515 mm z relingami) |
| Rozstaw osi | hatchback: 2360 mm, kombi: 2420 mm |
| Masa własna | kombi: 1060 – 1095 (DPS): 1560 – 1595 kg |
| Liczba miejsc | 5 |
 Multimedia w Wikimedia Commons | |
Fiat Palio I zadebiutował w kwietniu 1996. W marcu 1997 zadebiutowała wersja kombi. Palio było pierwszą próbą Fiata mającą na celu zbudowanie samochodu świata dostępnego na całym świecie pod innymi nazwami i wersjami nadwoziowymi. Auto zaprojektowało włoskie przedsiębiorstwo I.D.E.A. w Turynie. Początkowo auto produkowano wyłącznie w Brazylii i Argentynie. Wlutym 1997 rozpoczęto produkcję auta w Polsce następnie w Wenezueli i Maroko. W 1998 w Turcji. W Indiach i RPA rozpoczęto produkcję w 1998. W2001 w Egipcie, natomiast w 2002 w Chinach. Auta produkowane w Polsce (Palio Weekend) w 1999 przeszło face lifting[2].
- Wersje wyposażeniowe: EL, HL
Fiat Palio II
| Fiat Palio II | |
 | |
| Producent | Fiat Automóveis Fiat |
| Zaprezentowany | Salon Motoryzacyjny wSão Paulo w 2000 |
| Okres produkcji | 2001 – 2004 |
| Miejsce produkcji | Betim Brazylia Bielsko-Biała PolskaBursa Turcja Chiny |
| Poprzednik | Fiat Palio I |
| Następca | Fiat Palio III |
| Dane techniczne | |
| Typy nadwozia | 3 i 5-drzwiowy hatchback 5-drzwiowe kombi |
| Silniki | 1.0 16V FIRE, 1.2 16V FIRE 73KM/80KM, 1.6 16V 100KM/103KM/120KM |
| Długość | hatchback: 3740 mm, kombi: 4142 mm |
| Szerokość | hatchback: 1614 mm, kombi: 1627 mm |
| Wysokość | hatchback: 1445 mm, kombi: 1480 mm |
| Rozstaw osi | hatchback: 2360 mm, kombi: 2423 mm |
| Masa własna | 1025 – 1135 kg (DPS): 1620 – 1730 kg |
| Liczba miejsc | 5 |
| Multimedia w Wikimedia Commons | |
Fiat Palio II jest głębokim odświeżeniem stylistycznym modelu pierwszej generacji. Nowy projekt stworzył włoski stylistaGiorgetto Giugiaro. Wersje wyposażeniowe: Sporting, EL, HL
Fiat Palio III
| Fiat Palio III | |
 | |
| Producent | Fiat Automóveis Fiat |
| Okres produkcji | od 2004 |
| Miejsce produkcji | Betim Brazylia |
| Poprzednik | Fiat Palio II |
| Następca | Fiat Palio IV |
| Dane techniczne | |
| Typy nadwozia | 3 i 5-drzwiowy hatchback 5-drzwiowe kombi |
| Liczba miejsc | 5 |
| Multimedia w Wikimedia Commons | |
Fiat Palio III został ponownie zaprojektowany przez Giorgetto Giugiaro. Jest to wersja po liftingu z poprzednimi modelami. Palio III był pierwszym brazylijskim autem segmentu B z czterema poduszkami powietrznymi, wspomaganiem parkowania, czujnikiem świateł i deszczu. Silnik 1.8 Powertrain o mocy 115KM (etanol) i 112KM (benzyna) pozwala na spalanie benzyny lub etanolu.
- Wersje wyposażeniowe: ELX, Adventure
Fiat Palio IV
| Fiat Palio IV | |
 | |
| Producent | Fiat Automóveis Fiat |
| Okres produkcji | od 2007 |
| Miejsce produkcji | Natal Brazylia |
| Poprzednik | Fiat Palio III |
| Dane techniczne | |
| Typy nadwozia | 3 i 5-drzwiowy hatchback, 5-drzwiowe kombi |
| Liczba miejsc | 5 |
| Multimedia w Wikimedia Commons | |
